Co martwi czytającą mamę?

Kilka książek z półek Natalii i jej ukochane skrzypce

Co najbardziej martwi czytającą mamę? To, że jej dzieci nie czytają. A przynajmniej nie tyle, ile wymarzyłaby to sobie matka książkomaniaczka. Gdy przypominam  sobie siebie jako nastolatkę, widzę stosy książek z biblioteki, widzę światło do późna, widzę zeszyty, pamiętniki z notatkami i cytatami (muszę je sobie przywieźć z Polski, porównać swój gust sprzed lat z dzisiejszym). A co widzę teraz u moich córek ? Komputer i telefon... Starsze czytają ostatnio   tylko lektury z irlandzkiej  szkoły, ale tu muszę napisać o czymś, co mnie zadziwia, a nawet  szokuje.  W tutejszych gimnazjach  lektury czytane są na lekcji  przez nauczyciela  - na głos!   Jedna lub dwie na rok. Córeczki czytają... Takie oczytane.... Najstarsza w szkole średniej poznała "Zabić drozda", "Romea i Julię", "Kes" (Barry Hynes), "Wielkiego Gatsby'ego". Teraz czytają z panią na angielskim "Big Maggie" - dramat J.B.Keane. Lekturą młodszej w pierwszej klasie tutejszego gimnazjum jest "Wonder" ("Cud chłopak"- R.J.Palacio). Gdyby nie  polska szkoła, a przede wszystkim, gdyby nie matka, która o książkach ciągle gada, dziecięciu pod nos ciągle coś podtyka, to miałabym córy nieświadome wartości literatury.

Kilka książek z półki  Alicji

Najstarsza wcześniej czytała więcej, chętniej. Wyszukiwala interesujące ją tytuły, a ja jej książkowe zachcianki traktowałam jak spełnienie  swoich marzeń.  I oczywiście książki kupowałam. Ale ostatnio coś się zmieniło. Nie ma czasu, a co gorsze - nie ma chęci do czytania.  Pocieszające jest tylko to, że coraz częściej rozmawia ze mną o swojej dorosłości, wyborze kierunku studiów, prawie jazdy. Biega, ćwiczy. Zdrowo się odżywia. Gra na skrzypcach, szuka pracy. Udziela się w harcerstwie.  Mądra dziewczyna, ale czemu w jej harmonogramie brakuje czasu na czytanie?! 
Alicja  martwi mnie doborem lektur... Dziś kupiła sobie za swoje oszczędności "I hate myselfie" (Shane Dawson) - z lekka niepokojące.   Ostatnio czytała "Girl online" (Zoe Sugg). Duże wrażenie zrobiła na niej książka Johna Greena "The fault in our stars" - świadomie zapisuję tytuł w wersji angielskiej, bo taką córka preferuje.  Z niecierpliwością czeka na zamówioną na Amazonie "The Pointless Book 2: Continued By Alfie Deyes Finished By You".
Ja jej podsuwam "Pamiętnik nastolatki", córuś - że to nudne. Przywiozłam z Polski serię książek o Harrym Potterze - zaczęła, by w trakcie lektury pierwszego tomu stwierdzić,   że za dużo czytania... Kupiłam jej Percy'ego Jacksona - ona, iż nie, to nie dla niej.
Ma duszę artystki - przesiaduje ciągle w swoim pokoju. Tłumaczę sobie, że to jej atelier... - maluje, rzeźbi, rysuje. Wiedząc o tym, kupiłam jej Art therapy - antystresowe kolorowanki. Na co dziewczę stwierdziło, że nie lubi gotowych szablonów. I że zestresowana nie jest. Ło matko...
Z czego to wynika? Czy naprawdę świat tak się zmienił, tak przyspieszył? Ja wciąż pamiętam siebie w ich wieku. To chyba taka stara nie jestem?  Powinnam je rozumieć, a czasami tak mnie zaskakują...

Jeden z rysunków Alicji

Jak się ma czwórkę dzieci, to wszystko zawsze się jakoś równoważy. Jak jedno smuci, to drugie rozśmiesza; jak jedno martwi,  to kolejne rozczula...  Maluchy do książek lgną. Mają dużą biblioteczkę i tylko podtykają -  mamo, to przeczytaj!   Gabi uczy się czytać, cieszy ją to, sprawia jej przyjemność (nie muszę dodawać, że mnie też), ale... Zawsze jest jakieś ale. Chętniej sięga po książki w języku angielskim.  W irlandzkiej szkole jest pięć dni. W polskiej tylko jeden. Inny system uczenia?  Łatwiej? Nie wiem... Przecież w domu tylko po polsku!  I jak tu na to nie kłaść nacisku?!

Najmłodszy jest na etapie książeczek z naklejkami, uwielbia je. Potrafi z nimi spędzić pół dnia. Wieczorem krzyczy, że na dobranoc chce historię.  I to nieważne jaką. Może być nawet o  księżniczkach  - byleby przeczytana przez mamę. Więc mama czyta. I sprawia jej to ogromną radość:)  Wybieram lektury uniwersalne - czytam dzieciom opowieści z serii "Poczytaj mi mamo", pięknie wznowione przez Naszą Księgarnię; baśnie braci Grimm, Hansa Andersena, ale też  baśnie polskie czy irlandzkie.  Sięgam po klasykę - dzieci muszą przecież znać  Kubusia Puchatka czy Muminki. Prawda?

Co martwi czytajaca mamę - nieustannie to samo - jej dzieci.

 Dziś jest Światowy Dzień Książki. Życzę sobie i wszystkim mamom pięknych chwil z książką. Oby były chwilami wytchnienia od codzienności, źródłem radości i inspiracji. Niech książki będą obecne w życiu Waszych dzieci - gdy dzieci czytają, mamy martwią się mniej.