Po prostu bądż

O książkach Magdaleny Witkiewicz pisałam już wiele razy. Dlaczego? Krótka odpowiedź - bo je lubię. Bo Magdę lubię. Za co? Powodów jest wiele. Po pierwsze - tak Magda, jak i jej książki - są pozytywne, optymistyczne, ciepłe i szczere. Po drugie - nie są skomplikowane, zagmatwane, niejasne. Po trzecie są bliskie życiu. Magda dotyka w swoich książkach tego, z czym na co dzień stykają się kobiety. Pisze o  kobiecych problemach, troskach, radościach, marzeniach. Pisze bez ozdobników, rozbudowanych metafor - wszystko jest takie lekkie i  naturalne. Sama jest świetną, życzliwą, pełną energii i pomysłów kobietą, która fantastycznie odnalazła się w roli pisarki. Zaangażowana w stu procentach, bo jak inaczej określić kogoś, kto w trakcie rozmowy nagle się zawiesza i pyta: "Czy myślisz, że o tym mogłabym napisać? Czy taki tytuł się spodoba?" A za chwilę słysząc jakąś opowieść, wykrzykuje - "Muszę o tym napisać!" Pozytywna, kochana wariatka - mam nadzieję, że się na mnie za te słowa nie obrazi. 

Niezmiennie nie przestaje mnie to cieszyć, ale i zadziwiać, że zdradza mi swoje pomysły, pyta i słucha moich opinii. Czym sobie na to zasłużyłam, nie wiem...

"Po prostu bądź"- najnowsza książka Magdy, to już kolejna powieść, którą czytałam "w odcinkach", To kolejna współpraca z tą pisarką. Pisałam o "Pierwszej na liście" - powieści o przyjaźni, o trudnych wyborach, wybaczaniu, nadziei i miłości. Nic nie pisałam o "Moralności pani Piontek". Z nadmiaru obowiązków  tej książce nie poświęciłam oddzielnego wpisu, więc teraz chociaż kilka zdań.  Każdy kolejny fragment mnie rozśmieszał, poprawiał humor, a jednocześnie dotykał ważnych spraw. To Magda potrafi rewelacyjnie - pod płaszczykiem anegdot, dowcipnych dialogów przykryć ważny problem. Tym razem pisała o  trudnym procesie odcinania pępowiny. O nadopiekuńczości. O życiu na pokaz. Świetni, bardzo charakterystyczni, nieco przerysowani bohaterowie  w ciekawie skonstruowanej historii. Magda stworzyła taką współczesną panią Dulską - książkę zabawną, a jednocześnie słodko-gorzką. Czytaliście? 

"Moralność pani Piontek" jednak nie należy do moich ulubionych. Niezmiennie jest to "Opowieść niewiernej", od której zaczęła się znajomość z Magdą. 

Najnowsza książka Magdy też jest mi bardzo bliska. Też czytałam ją we fragmentach. Jest w niej trochę Irlandii. 

Pamietam, jak siedziałam ze znajomymi w pubie, w tym samym, w którym wcześniej byłam z Magdą i dostałam od niej wiadomość: "Piszę nową książkę, jak mam nazwać mojego bohatera, Irlandczyka?"

Oczywiście to musiał być Paddy, czyli Patrick. Jaką rolę odegrał w powieści? Jest mężem siostry głównej bohaterki. Siostry, który od kilku lat mieszka na Zielonej Wyspie.  Główna bohaterka Paulina, zwana Polą też wyjeżdża z rodzinnej wioski, nie chce zostać na gospodarstwie. Chce studiować. Dostaje się na wymarzone studia w Gdańsku.  Zakochuje się w swoim wykladowcy. On zakochuje się w niej, Nie od razu mogą być razem.  Historia wielkiej miłości, rodem z harlequina.
"(...) miłość to uczucie podobne do puszystej i miekkiej pierzynki, którą człowiek okrywa się w chłodne zaśnieżone wieczory. Uczucie, którym człowiek otula się niczym ciepłym szalem.  Z drugiej strony miłość jest krucha niczym lód. A po lodzie należy stapać bardzo ostrożnie. Trochę strachu. Euforia szczęścia. Niepokój i zachwyt. Życie."

Ten lód pod nogami Aleksandra i Pauliny pęka. Pomimo, że Magda jest specjalistką od szczęśliwych zakończeń, to tym razem napisała o tragedii. O śmierci, rozpaczy. Smutku trudnym do udźwignięcia. Dotknęła spraw, których boi się chyba każdy - ironii losu. Czytałam o ulotności, nietrwałości, niepewności. Czytałam też o tym, jak sobie z tym poradzić.

 Polę uratowało to, iż nie była sama. Jest obok niej przyjaciel. Przyjaciel jej i jej męża. I ten, widząc, jak Pola się miota, postanawia jej pomóc. Proponuje układ niczym w piosence Stinga "Practical Arrangement", która była dla Magdy inspiracją. 

 Czy ja proszę o zbyt dużo?

Czy to takie niestosowne?

Byśmy ty i ja niedługo

mogli zawrzeć tę umowę.

Nie, nie proszę o zbyt dużo,

zawsze byłem realistą.

To, co tutaj proponuję,

to umowa, i to wszystko.

Mieszkać pod wspólnym dachem,

mieć zawsze dokąd wrócić.

Możemy spać osobno.

Ja mogę się nauczyć.

Nie mówię, że znajdziemy razem

szczęście, co nie kończy nigdy się.

Czy to w ogóle jest możliwe?

Prawdopodobnie nie.

Ale możemy się umówić,

zawrzeć pewien pakt.

I może z czasem mnie pokochasz...

Kiedyś tam.

Nie obiecuję, że dostaniesz

wszystko o czym tylko śnisz.

Lecz to praktyczne rozwiązanie

Po co w samotności żyć?(...)

Mniej więcej tak by to było po polsku... I mniej więcej tak wyglądała rozmowa Poli i Łukasza. I Paulina się zgadza. Ale, żeby poukładać emocje, nabrać dystansu wyjeżdża do siostry- właśnie do Irlandii. Tu można odpocząć. Tutejsze pejzaże pozwalają znaleźć ukojenie. Mnie fascynują niezmiennie od wielu lat. Ja lubię Irlandię nawet tę deszczową...  I Pola też tu znalazła pocieszenie i spokój ducha. Z pomocą siostry poukładala na nowo świat swoich uczuć. W jednym z maili pisze do Łukasza o miejscu widocznym na zdjęciu. Pomyliła się w nazwie. To Old Head. (a nie Odd Head;)) Ten imponujący cypel za każdym razem robi na mnie wrażenie. Skrywa wiele mrocznych tajemnic, wie o wielu tragediach. Opowiadałam o nich Magdzie. Pola opowiada o nich Łukaszowi. I podejmuje decyzje o powrocie.
Znacie Magdę, więc wiecie, że będzie happy end. Lubię czasem sięgnąć po książkę, która mi daje taką pewność. Magda po raz kolejny napisała  powieść, która będzie wzruszać, w której odnajdzie się wiele kobiet, po którą mogą sięgnąć też mężczyźni. Magdalena Witkiewicz napisała książkę o pięknej  miłości.
Książkę, którą brzmi wieloma melodiami, bowiem każdy rozdział zaczyna się się od fragmentu piosenki. I ja w tym miejscu mogę tylko dodać: Madziu - Kocham Cię jak Irlandię...
Po prostu bądź. Bądź sobą. Pisz.